یک بررسی جدید نشان می‌دهد که دادن دستگاه‌های دیجیتال به کودکان به قصد آرام کردن آنها و مهار خشمشان ممکن است باعث شود آنها در آینده دچار مشکلات رفتاری جدی‌تری شوند.
در سال‌های اخیر، دادن وسایل دیجیتالی به کودکان برای مهار کردن ناآرامی و عواطف منفی آنها رایج شده است. اکنون گروهی از پژوهشگران در مجارستان و کانادا به بررسی این موضوع پرداخته‌اند آیا این راهبرد دادن به اصطلاح «پستانک‌های دیجیتال» به کودکان که به آن «تنظیم احساسات به‌وسیله با وسایل دیجیتال» گفته می‌شود، منجر به ناتوانی کودکان در تنظیم مؤثر احساساتشان در مراحل بعدی زندگی می‌شود یا خیر.
نتایج این بررسی که در ژورنال «مرزهای روان‌پزشکی کودک و نوجوان» (Frontiers in Child and Adolescent Psychiatry) منتشر شده است؛ آنها دریافتند که کودکانی که هنگام عصبانی شدنشان به طور معمول هنگام عصبانیت به آنها چیزهایی موبایل و تبلت داده می‌شود، مشکلات بیشتری در تنظیم احساسات خود دارند.
نتایج نشان داد که کودکانی که والدینشان برای کمک به آرام ماندنشان به طور مرتب به آنها دستگاه‌های دیجیتال دارای صفحه نمایش الکترونیکی داده بودند، یک سال بعد از لحاظ مهارت‌های مهار کردن خشم و ناامیدی وضعیت بدتری داشتند.
این پژوهشگران همچنین بر اهمیت این موضوع که والدین به کودکان اجازه دهند، احساسات منفی را تجربه کنند و نقش مهم آنها در این فرآیند تأکید و به والدین توصیه کردند فرزندان خود را در موقعیت‌های دشوار راهنمایی کنند، به آنها یاری کنند تا احساساتشان را بشناسند و کنار آمدن با این احساسات را به آنها بیاموزند.
دستگاه‌های بیشتر، کنترل کمتر
این پژوهشگران می‌گویند کودکان مجذوب محتوای دیجیتال هستند، بنابراین دادن آنها به کودکان یک راه آسان برای جلوگیری از عصبانیت است و در کوتاه‌مدت بسیار مؤثر است. بااین‌حال، پژوهشگران انتظار داشتند که در درازمدت، این عمل تأثیربخشی کمی داشته باشد. بیش از ۳۰۰ والدین کودکان دو تا پنج‌ساله پرسشنامه‌ای را تکمیل کردند که استفاده از رسانه کودک و والدین را ارزیابی می‌کرد.
آنها برای تائید فرضیه خود در سال ۲۰۲۰ این ارزیابی را انجام دادند و یک سال بعد افراد را پیگیری کردند. آنها دریافتند که وقتی والدین بیشتر از روش تنظیم احساسات دیجیتالی استفاده می‌کردند، یک سال بعد کودکان مهارت‌های مدیریت خشم و ناامیدی ضعیف‌تری را از خودشان نشان دادند. کودکانی که برای کنترل احساسات منفی بیشتر به آنها دستگاه دیجیتال داده شده بود، در ارزیابی بعدی کنترل کمتری بر عواطفشان نشان دادند.
این پژوهشگران می‌گویند کودکان باید یاد بگیرند که چگونه خودشان احساسات منفی خودشان را مهار کنند. آنها در طول این فرآیند یادگیری به کمک والدین خود نیاز دارند، نه به کمک یک دستگاه دیجیتال.
کج‌خلقی‌های کودکان بخشی از روند بزرگ شدن آنها هستند. بااین‌حال، نحوه مدیریت این طغیان‌های خشم یا ناامیدی می‌تواند بر رشد عاطفی کودکان تأثیر بگذارد.
کودکان در چند سال اول زندگی‌شان چیزهای زیادی در مورد خودتنظیمی می‌آموزند - یعنی واکنش‌های عاطفی، ذهنی و رفتاری به موقعیت‌های خاص. برخی از این رفتارها در مورد توانایی کودکان در انتخاب پاسخی عامدانه نسبت به پاسخی خودکار است. این پاسخ عنوان «کنترل کوشش‌مند» شناخته می‌شود که از محیط - در درجه اول از طریق ارتباط کودکان با والدینشان - آموخته می‌شود.