به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از هالیوود ریپورتر، این دعوا توسط لزلی کلینگر که نویسنده، ویراستار و متخصص شرلوک هولمز است، به دادگاه کشیده شد. او کتاب «شرلوک هولمز جدید و تفسیرشده» را نوشته و همچنین در جمع آوری کتاب گلچین ادبی «در مصاحبت شرلوک هولمز» نیز همکاری کرده‌است.
کلینگر ادعا کرد که توسط بنیاد سر آرتور کانن دویل مورد تهدید قرار گرفته و به همین دلیل تصمیم گرفته‌است از نظر قانونی ثابت کند که بیشتر شخصیت‌ها و داستان‌های مجموعه کتاب هولمز آنقدر قدیمی هستند که متعلق به محدوده عموم مردم محسوب شوند. در مقابل وکلای بنیاد دویل نیز به این موضوع اشاره کردند که شخصیت هولمز در طی سالیان به وجود آمده‌است و جداسازی هویت این کارآگاه به صورت قسمت‌های مشمول کپی رایت و غیرمشمول کپی رایت غیرممکن خواهد بود.
همه داستان‌های شرلوک هولمز نوشته دویل به غیر از 10 داستان، به تاریخی قبل از سال 1923 بازمی‌گردند و مشکل اساسی این دعوا این بود که مشخص کند دقیقا معنای این امر چیست. قانون کنونی کپی رایت ایالات متحده شامل زمان مرگ نویسنده به اضافه هفتاد تا نود و پنج سال بعد از نشر آثارش می‌شود که به این معناست که باگذشتن در نهایت 95 سال از زمان درگذشت یک نویسنده، آثار او به تملک عمومی در می‌آیند و کپی رایت از روی آثار وی برداشته می‌شود.
در مقابل، وکلای بنیاد دویل نیز سعی در جداسازی شخصیت‌های سرگرم‌کننده معمولی مانند آموس ان اندی و شخصیت‌های ادبی اصلی مانند خود شرلوک هولمز داشتند و به گفته آنها هولمز شخصیتی پیچیده دارد که با احساساتی گسترده و جزیی‌نگر معرفی شده و انکار کلی کپی‌رایت برای این شخصیت به مانند چند شخصیتی کردن او خواهد بود.
با این حال، قاضی منطقه‌ای ایالات متحده روبن کاستیلو در حکم نهایی‌اش به اصول ابتدایی قوانین کپی رایت پایبند ماند و تصمیم گرفت که تنها سیما، دیالوگ، شخصیت‌ها و ویژگی‌هایی که بعد از سال 1923 در داستان‌ها مطرح شده‌اند مشمول قانون کپی رایت و تحت حمایت باشند. به این صورت، همه داستان‌های شرلوک هولمز به غیر از 10 داستان در مالکیت عمومی به حساب می آیند. با این حال، هنوز هم بعضی عناصر داستان شرلوک هولمز مانند همسر دوم دکتر واتسون و بازنشستگی هولمز از آژانس کارآگاهی‌اش تحت حمایت کپی رایت قرار دارند و استفاده از آنها غیر ممکن است.