اگر از یک دختر خانم کوچولو بپرسید رنگ مورد علاقه اش چیست، فورا" با صدای بلند می گوید: "صورتی". قفسه های اسباب بازی فروشی ها و رگال لباس فروشگاه های مختلف پر از رنگ صورتی است. آیا واقعا" این رنگ برای دختران خطرناک است؟ این روزها صورتی رنگی دخترانه است اما ظاهرا" درگذشته چنین نبوده.
در اوایل دهه ی ۱۹۰۰ شرایط کاملا" متفاوت بود، آبی برای دخترها و صورتی برای پسرها به کار می رفت. در نشریه زمان منتشر شده در همان سال ها توضیح داده شده است که: "صورتی در مقایسه با آبی، سیرتر و واضح تر است به همین دلیل برای پسرها مناسب تر است اما آبی ظرافت و لطافت بیش تری دارد و رنگی دل رباست و بهتر است برای دخترها استفاده شود." مقالات منتشر شده پیرامون مسائل مربوط به لباس نیز با این عقیده موافق بوده و نوشته اند: "رنگ مناسب برای لباس پسرهای جوان، صورتی است. آبی مختص دختران است زیرا ظرافت و لطافت بیش تری دارد و بهتر است برای دختران ملایم تر در نظر گرفته شود."
چه چیزی باعث این دگرگونی شده کسی نمی داند اما به نظر می رسد این اتفاق زمانی روی داده است که «آدولف هیتلر» دستور جداسازی و طبقه‌بندی همجنسگرایان را داد. آن دسته از افرادی که قابل درمان تشخیص داده می شدند را به اردوگاه های متمرکزی می فرستادند و آن ها را با استفاده از یک مثلث صورتی برچسب زده و رده بندی می کردند از آن زمان به بعد، رنگ صورتی با «زنانگی» ارتباط پیدا کرد. این روزها بسیاری از مفسران معتقدند، رنگ صورتی تربیت دختران کوچک را تحت تأثیر قرار داده و می تواند برای آن ها مضر باشد.
هر فرد با ۴ ویژگی بنیادی ساخته شده است: جنسیت، یک سری استعدادها، خصوصیت های فردی، توانایی متفاوت برای مقابله با ضربات روحی. محیط هیچ تأثیری روی این چهار مورد ندارد. «سو پالمر» می گوید: "وسواس مطلق درباره ی این رنگ از رشد شخصیتی دخترها جلوگیری می کند. این موضوع بسیار نگران کننده است. نمی توانید دختر بالای ۳ سال را پیدا کنید که نسبت به این رنگ وسواس نداشته باشد. این حس از سنین بسیار پایین در پوست و خونشان است و به شدت انتخاب و تصمیمات شان را محدود می کند. باید در مورد تأثیر کالاها کاری بکنیم، ما از همان سنین پایین تصویری از یک شاهزاده خانم بامزه ی صورتی را خلق می کنیم تصویری از دختر بودن که بسیار خاص است در حالی که برخی دخترها تمایل ندارند از این الگو پیروی کنند اما تحت تأثیر همسالان شان، با دیگران همراه می شوند.
در این میان سازندگان اسباب بازی در خلق دنیای دخترها با رنگ صورتی خالص بسیار موفق بوده اند؛ مطالعه ی انجام شده توسط گفتار درمان گرهای شهر «دورام» نشان داده است که کودکان در شناخت و تشخیص رنگ آبی مشکلی ندارند اما به محض این که رنگ صورتی را می بینند می گویند: "باربی".
فطرت یا عوامل محیطی؟
«مایکل گوریان» درمان گر و محقق اهل ایالات متحده بر این باور است که رنگ صورتی تأثیر بسیار محسوس بیولوژیکی ندارد؛ زیرا نمی تواند داشته باشد. او می گوید انسان ها به یک روش مشخص و ویژه ای برنامه ریزی شده اند و تماس با عوامل خارجی نمی تواند آن را تغییر دهد: "هر فرد با ۴ ویژگی بنیادی ساخته شده است: جنسیت، یک سری استعدادها، خصوصیت های فردی، توانایی متفاوت برای مقابله با ضربات روحی. محیط هیچ تأثیری روی این چهار مورد ندارد و بر روی موارد دیگر نیز فقط می تواند تأثیرات بسیار ناچیز داشته باشد."
آقای گوریان نویسنده ی کتاب Nurture The Nature می گوید: "تنها چیزی که می تواند به شکل محسوس روش یا چگونگی رشد یک دختر را تغییر دهد، عدم تعادل مواد شیمیایی یا ضربات روحی جدی و شدید است برای مثال او به تصاویر مدل ها یا هنرپیشه های خیلی لاغر اشاره می‌کند. وی در این زمینه می‌گوید این تصاویر باعث نمی‌شوند فرد با نگاه به آنها بی‌اشتها شود بلکه فاکتورهای پیچیده بسیاری دخیل هستند که موجب می‌شود یک شخص تحت تأثیر آن ها قرار گیرد. در مورد قرار گرفتن بیش از حد در معرض رنگ صورتی یا هر رنگ خاص دیگری نیز شرایط به همین ترتیب است."
"دانشمندان در این مورد اتفاق نظر دارند، شما باید برای داشتن یک ارگانیسم بیولوژیکی، محیطی نیز داشته باشید تا این ارگانیسم در آن وجود داشته باشد. حال این محیط نمی تواند ساختارهای بنیادی آن ارگانیسم را تغییر دهد و در صورتی که تغییری وجود داشته باشد، بیش تر موقتی است. این تأثیر منفی آن قدر عمیق و محسوس نیست که بتوان راجع به آن بحث کرد."
تنها چیزی که می تواند به شکل محسوس روش یا چگونگی رشد یک دختر را تغییر دهد، عدم تعادل مواد شیمیایی یا ضربات روحی جدی و شدید است. به محض ورود به فروشگاه های اسباب بازی یا لباس کودکان می توانید قسمت دختران را از پسران تشخیص دهید. یک طرف فروشگاه از زمین تا سقف، صورتی است و طرف دیگر پر از رنگ های آبی و نارنجی. بسیاری از پدر و مادرها معتقدند که نمی شود رنگ دیگری برای دخترها خرید و دختران شان دیگر به بازی های پسرانه و خشن تمایلی ندارند.
دخترها در مقایسه با پسرها از رنگ ها آگاهی بیش تری دارند از رنگ های بیش تری در نقاشی های شان استفاده می کنند نام رنگ ها را نیز سریع تر یاد می گیرند به همین دلیل هم سازندگان اسباب بازی، دو دستی به یک رنگ مشخص چسبیده اند تا بتوانند توجه آن ها را بیش تر جلب کنند. اما آقای گوریان معتقد است: "هر رنگی می تواند همین کار را بکند. پسرها هم کلیشه ها و رنگ های مخصوص به خود را دارند. افرادی که از رنگ صورتی خرده می گیرند، تصور می کنند صورتی یعنی دختر، دختر، دختر یعنی به اندازه ی کافی باهوش و زیرک نبودن، یعنی سرکوب کردن. اما آسیب های بسیارقابل مشاهده در دخترانی که بیش از حد در معرض رنگ صورتی قرار دارند، ربطی به این رنگ ندارد بلکه اغلب آن ها تحت تأثیر شوک های روانی قرار گرفته اند و یا موقعیتی برای رشد استعدادهای طبیعی شان نداشته اند."
«ماریا دیوز»، دو دختر ۳ و ۴ ساله دارد و می گوید: "دختران من عاشق رنگ صورتی اند اما به همان میزان هم از غلت زدن در خاک و گل باغ لذت می برند. نوع بازی و رشد شخصیتی کودکان بیش تر به نوع تربیت معقول و متعادل آن ها بستگی دارد تا رنگ مورد علاقه شان. انتخاب همیشگی وسایل صورتی کمی مرا آزار می دهد اما در نهایت هنگامی که بزرگ شوند، خودشان تصمیم خواهند گرفت."
آقای گوریان نیز دو دختر نوجوان دارد: "دختران من نیز رنگ صورتی را دوست دارند اما نوجوانان بسیار موفقی هستند. علاقه ی آن ها به صورتی و وسایل دخترانه آنان را از زندگی عقب نگه نداشته است."