بعضی کودکان ممکن است بسیار کلافه باشند و حالات آنها کاملاً طبیعی به نظر بیاید. و بعضی ممکن است حالات مختلفی بروز دهند؛ که می توان به تغییر الگوی خواب و بیداری و یا برگشت به رفتارهای خردسالی(مکیدن انگشت شصت، خیس کردن رخت خواب، چسبیدن به والدین و ...) اشاره کرد.
استرس علائم متفاوتی دارد که هر کدام از آنها می توانند ند علائم شرایط یا بیماری های دیگری غیر از استرس باشند. ولی به هر حال به هر تغییر ناگهانی در رفتار کودکان که مربوط به مراحل رشد نباشد باید توجه کرد. بعضی از این علائم و یا یک یا دو مورد ناگهانی که مدتی دراز به طول انجامند، نیازمند مراقبت های بیشتر هستند. به هر صورت هرگاه استرس وارد زندگی کودک شود به طوریکه کودک احساس سرخوردگی، پریشانی یا بیماری فیزیکی کند باید به یک متخصص( پزشک کودکان، مشاور مدرسه و یا یک روان شناس) مراجعه کرد.
علائم استرس:
تا ۵ سالگی
کودکان اغلب نمی توانند به شما بگویند که دچار استرس شده اند اما رفتارشان آنرا آشکار می کند. نوزادان، نوپاها و کودکان پیش دبستانی استرس خود را با چسبیدن به والدین، گریه ی بیش از حد معمول، کج خلقی و رفتارهای واپس رو (مثل مکیدن انگشت شصت، خیس کردن رخت خواب، ترس از تاریکی و ...)، جنبش، دعوا و کتک کاری و نرفتن به دستشویی، نشان می دهند. البته گریه، کج خلقی و بیدار خوابی شبانه ممکن است واکنشی طبیعی به مرحله ای از رشد هم باشد. کودکان ممکن است طی فراگیری ایستادن، صحبت کردن یا دیگر مهارت ها دچار خستگی شوند. ممکن است چند روزی بیش از حد گریه کنند و دوباره به خصوصیات معمولشان برگردند. اگر این حالت ادامه یافت ممکن است نشانه ی استرس باشد.
از دیگر علائم استرس می توان به عصبانیت، رفتار های پر خطر و حتی واکنش نا متعارف به صداهای ناگهانی و بلند اشاره کرد. این واکنش تکان خوردن یک عامل بارز وجود استرس در نوزادان و کودکان نوپااست.
علائم استرس:
۶ تا ۱۱ سالگی
این گروه نسبت به گروه سنی قبلی بهتر می توانند درباره استرس خود به شما پیام بدهند و به شما بگویند که استرس دارند. البته چه بگویند که استرس دارند یا خیر در صورت مواجه شدن با استرس بازهم رفتارهای غیرعادی از خود بروز می دهند.
کودکان مدرسه ای که استرس دارند اغلب علائمی چون شکم درد، سردرد، مشکلات تنفسی، مشکلات خواب، بی اشتهایی یا پر اشتهایی، بهبود دیر پس از بیماری، لکنت زبان، نیاز زیاد به رفتن دستشویی یا دندان غروچه کردن خصوصا هنگام خواب دارند. آنها اغلب بینی شان را زیاد می گیرند و ناخن هایشان را کوتاه می کنند و کابوس می بینند و ممکن است به رفتارهای خردسالی برگردند( خیس کردن رختخواب، کج خلقی و حرف زدن بچه گانه).
همچنین کودکان استرس دار ممکن است دروغ بگویند، قلدری و سرکشی کنند، خشم بروز دهند، تحریک پذیر شوند، رفتارهای نامنظم داشته باشند، دیگر کودکان را بزند، از رفتن به مدرسه سرباز زنند و در مدرسه نمرات پایینی بگیرند. ممکن است حملات وحشتزدگی داشته باشند، عقب بکشند، ناله کنند، افسرده باشند، علاقه به انجام فعالیت های روزانه را از دست بدهند، نگران به نظر برسند، تمرکز نداشته باشند، گریه کنند و تنبل باشند، سانحه پذیر باشند و یا دوستانشان را از دست بدهند.
علائم استرس:
۱۲ تا ۱۸ سالگی
قبل از نوجوانی و جوانی گرچه فرد مستعدترین دوره را برای تقویت مهارت های ارتباطی می گذراند، اما اغلب کمتر صحبت می کنند. آنها ممکن است تاثیر همه چیز بر خود را رد کرده و از صحبت کردن سرباز زنند.
در زمان استرس، نوجوانان رفتارهای ابتدایی از خود بروز می دهند که کودکان مدرسه ای در هنگام استرس بروز می دهند. هرچند رفتار واپس رو آنها خیس کردن رختخواب و صحبت بچه گانه نیست ولی به صورت نپذیرفتن مسولیت های بزرگسالان و بازی کردن بیشتر بروز می دهند یا ممکن است نخواهند به دانشگاه بروند و آنرا به زبان بیاورند. نوجوانان استرس دار ممکن است رفتارهایی مخاطره آمیز و یا حتی تمایل به خودکشی از خود نشان دهند.
در پایان باید بگویم که بچه ها قادر نیستند که برای ما استرسشان را بیان کنند یا حداقل این کار برای آنها ساده نیست اما رفتارها و نشانه های فیزیکی از خود بروز می دهند که برای ما نشانه ای است تا با یک روانشناس یا مشاور با تجربه صحبت کنیم.