علی سلیمانی، روانشناس
کودکان عقب مانده ذهنی در سه دسته طبقه بندی می‌شوند که شامل گروه کانا (دارای بهره هوشی کمتر از 25)، گروه کالیو (دارای بهره هوشی بین 25-50) و گروه کودکان کودن (دارای بهره هوشی بین 50 تا 70) می باشند. این کودکان دارای مشخصاتی از قبیل تربیت پذیر بودن، قادر به حرف زدن، توانایی کنترل مثانه اما عدم ثبات در دقت و تمرکز حواس، خستگی پذیری شدید و ... می باشند. این افراد در صورت نیازمندی مطیع و مهربان و در مقابل مخالفت گویی دیگران عصبانی و خشم آلود هستند.
کودکان کالیو نسبت به افراد خانواده دلبستگی شدید دارند و از حضور افراد بیگانه بیمناک و وحشت زده می شوند. این کودکان مقررات اخلاقی و اجتماعی را رعایت نمی کنند. همچنین توانایی ذهنی آنان در هر سنی باشند در حدود کودکان شش تا هفت ساله باقی می مانند.
در گذشته‌های دور عامل اصلی عقب ماندگی را وراثت می دانستند. چنانچه این کودکان از نظر خصوصیات خلقی زیاد نامتعادل نباشند، می توانند کارهای ساده و یکنواخت را (بدون سرعت و دقت کافی) انجام داده و حتی استقلال اقتصادی کسب کنند.
با اقدامات آموزشی و اجتماعی می توان یک زندگی طبیعی در خارج از بیمارستان را برای این افراد فراهم کرد که شامل مدارس ویژه، انجام کارهای خانه داری، صنایع دستی، حمایت از این افراد و خانواده آنان می باشد.