اگر می خواهیم در میان ملل و در هزاره سوم جایگاهی داشته باشیم، ناگزیریم که از دوره کودکی و نوجوانی روی فرزندانمان کار جدی درباره پیشینه فرهنگی و تمدنی ایران صورت بدهیم. و هیچ کاری مهمتر از احیای غرور ملی به پشتوانه سهم انکارناپذیر ایرانیان در تمدن بشری نیست.
نسل جدید به ویژه دانش آموزان ابتدایی و راهنمایی از ایرانی بودن خود احساس غرور نمی کنند و از طرفی در عصر جهانی شدن، فرهنگ های بومی توسط امواج قهار ارتباطی و دیجیتالی درنوردیده می شوند و این برای کشور در حال توسعه ای چون ایران یک زنگ خطر است. نهادهایی همچون آموزش و پرورش و صداوسیما بدلیل گستردگی تأثیر و نفوذی که در کشور دارند باید از طریق کتابهای درسی و تولید برنامه های آموزشی و فرهنگی نسل جدید را با گذشته غرور آفرین کشورمان آشنا کنند که متاسفانه از هر دوطرف با کم کاری مواجه بوده ایم.
نسل جدید ما به ویژه دانش آموزان ابتدایی و راهنمایی در حالی از سالی به سال دیگر و از پایه ای به پایه دیگر می روند که تصویری منطقی و شایسته از دیرینه تمدنی و فرهنگی ایران در ذهن ندارند. امروز در مدارس کشورمان دانش آموزانی داریم که بیش از چند بار با خانواده به آنتالیا و دوبی سفر کرده اند اما هنوز تخت جمشید و بیستون را ندیده اند و با مشاهیر فرهنگ و ادب ایران بیگانه اند.
ما کشوری هستیم با هفت هزارسال تاریخ و فرهنگ ثبت شده و شکوه فرهنگی که پیش و پس از اسلام سراسر درخشندگی و افتخار آفرینی است. اما همه این ها نتوانسته در دانش آموزان مدارس احساس غرور بیافریند. توجه کنید که ما باید بدون درافتادن به ورطه افراط و تفریط و درجا زدن در افتخارات گذشته، از دستاوردهای پیشینیان، چراغ راه و موتور محرکی برای بازسازی حال و آینده کشورمان بسازیم. از طرفی سن نوجوانی و جوانی دانش آموزان، به راحتی این امکان را به ما می دهد که احساسات، عواطف و هیجانات آن ها را در مسیر سازگار با توسعه هدایت کرد. کشورهایی که نیمی از تاریخ مارا هم ندارند، آنچنان هنرمندانه عظمتی از کشور خود در افکار عمومی کودکان و نوجوانان خود ساخته اند که در باور نمی گنجد. متأسفانه آموزش و پرورش به این جنبه بسیار بی توجه است. من تا به حال حتی یک بار در نطق ها و سیاست های بالا به پایین وزارت آموزش و پرورش ندیدم و نشنیدم که به این جنبه بپردازند. رسول اکرم فرموده اند: دوست داشتن وطن نشانه ایمان است و امام علی (ع) در فرمان حکومتی خود به مالک اشتر تأکید دارند که به سنت ها و مواریث حسنه گذشته مردم احترام بگذارد و با آنها در نیفتد.
با کمال تأسف کتب درسی مدارس تقریبا فاقد کمترین اشاراتی به جنبه های پرشکوه تمدنی ایران و ایرانیان و سهم غیرقابل انکار اندیشه ایرانی در زندگی بشر است و سایر بخشهای فرهنگی و رسانه ملی و به عنوان یک کارشناس در پاسخ به این کم لطفی و بی توجهی، از خانواده ها و اولیا می خواهم تا برای ساختن آینده ای با شکوه، خودشان دست به کار شوند.
در تمام عالم تنها ایرانیان بوده اند که توانسته اند چهار هزار و پانصد سال پیش چشم مصنوعی بسازند. پدیده ای که تا سال ۲۰۰۸ هنوز نظیر نداشته است.
هر ایرانی به خود می بالد وقتی بداند نیروی دریایی سپاه ایران در عصر هخامنشیان مجهز به رادار و سیستم مکان یاب بوده یا اینکه بیشتر فرضیه های نیوتن و دکارت درباره فرضیه نور و انعکاس و انکسار آن از ابن سینا، ابن هیثم و ابوالحسن فارسی است. سیمون استون ریاضیدان بلژیکی در سال ۹۶۴ در کتابی کسرهای اعشاری را تشریح کرده که تا حدود چهارصد سال دانشمندان تصور می کردند او اولین کسی است که به این مقوله پرداخته تا اینکه "پل لوکی" دانشمند آلمانی در سال ۱۳۲۷ اعلام می کند که ۱۶۰ سال پیش از سیمون استون، "غیاث الدین جمشید کاشانی" در شهر سمرقند در کتابش با عنوان مفتاح الحساب به تعریف کسور اعشاری و کاربرد این کسرها پرداخته است. نمونه های این پیشگامی ایرانیان در علم و ادب و فرهنگ بسیار است. ایرانیان چه قبل از اسلام و چه بعد از اسلام بیش از سیصد اختراع، ابداع و خدمت بزرگ به بشریت را منحصرا در کارنامه خود ثبت کرده اند اما پرسش اینجاست که چرا در کتابهای درسی انعکاسی از این همه درخشش به چشم نمی خورد تا نسل جدید را به وجد آورد که به ایرانی بودن خود ببالند و به این مسیر ادامه دهند.
در واقع ما به اپیدمی غرور ملی در کشور نیاز داریم که تولید کتاب و محصولات رسانه ای بسیار موثر است. کسانی که پرداختن به این قبیل موضوعات را مسائلی از جنس احساسات و هیجانات گذرا توصیف می کنند فراموش نکنند که برای توسعه یافتگی، برانگیختگی فعالانه احساسات ملی و علاقه و عشق به وطن یک مؤلفه مهم در ساختن آینده است. چگونه می توان از نسلی که با سردرگمی هویتی مواجه است، انتظار دل دادن به آینده کشورش را داشت؟
بی تردید اگر پیوند جوانان بویژه دانش آموزان با گذشته درخشان تاریخی و فرهنگی خود قطع شده یا کمرنگ شود، در عصر جهانی شده امروز حرفی برای گفتن نخواهیم داشت. جای تأسف است که امروز از کشورهای همسایه گرفته تا قطب های سینمایی جهان می کوشند تا با به عاریت گرفتن شخصیت ها و افتخارات گذشته ایران، برای خود شکوهی کاذب خلق کرده و کشورهایشان را در چشم نسل نوپا و نوجوان خود بزرگ و تاریخی معرفی کنند تا از این طریق بتوانند غرور ملی در بچه های خود تولید کنند.
از یک منظر متفاوت می توان ادعا کرد که ساخت فیلمهایی همچون سیصد، سندی بر شکوه انکارناپذیر تمدن ایران است چراکه بزرگترین قطب صنعت سینمای جهان هالیوود این همه بودجه صرف می کند که از وزن و اعتبار پیشینه فرهنگی ما بکاهد و همین شکوه فرهنگ ما را ثابت می کند.
یک کشور اروپایی تکه سنگی از یک بنای تاریخی کشورشان را که متعلق به یک بنای سیصد ساله بوده را در قابی شیشه ای آنچنان تبلیغ کردند که تا مدتها در معرض دید مردم آن کشور قرار گرفت حال آنکه ما بیش از پانصد بنای تاریخی و آثاری با قدمت چند هزار ساله داریم و نظام آموزش رسمی ما هرگز نمی خواهد اینها را ببیند.
از منظر منافع ملی باید نگران بود که در عصر جهانی شدن، فرهنگ های بومی توسط امواج قهار ارتباطی و دیجیتالی درنوردیده می شوند و این برای کشورهای در حال توسعه یک زنگ خطر است. لذا ناگزیریم که بدون تعصب، شکوه تمدن ایران را با تمام فراز و فرودهایش در پیش چشم فرزندانمان آنگونه که هست جلوه دهیم و به بازسازی غرور ملی و ایرانی در دانش آموزان کمک کنیم.
امروز نسل نوجوان و جوان ایرانی گرایش بیشتری به جلوه های فرهنگ آمریکایی نشان می دهد که تمام قد، در شبکه های رسانه ای و ماهواره ای و با تمام ابزارهای الکترونیکی و نرم افزاری ذائقه سربازان آینده ایران را نشانه گرفته و اگر در انتقال و بازآفرینی ارزش های ملی تعلل بورزیم، از همراهی نسل آینده ایرانی محروم خواهیم ماند.