محققی که پروژه «خواهران اوتیسم» را به پیش می برد امیدوار است از یافته های این مطالعه جهت دستیابی به درک بهتری از این اختلال استفاده شود. اوتیسم یا در خودماندگی از آن دسته اختلالات رشدی به شمار می آید که هنوز چیز زیادی درباره آن نمی دانیم. با این حال پروژه های تحقیقاتی زیادی درباره ابعاد مختلف این بیماری در گوشه و کنار جهان به پیش می رود به امید که ضمن دستیابی به درک بهتری از آن، شیوه های درمانی مناسبی نیز برای غلبه بر این بیماری ارایه شود.
آلیسیا هالادی از بنیاد علم اوتیسم در آمریکا که پروژه «خواهران اوتیسم» را راه اندای کرده در گفتگو با نشریه نیوساینتیست به بیان نکات جالب توجهی درخصوص اوتیسم پرداخته است. این گفتگو به شرح زیر است:
آیا ابتلا به اوتیسم ارتباطی با جنسیت دارد؟
تحقیقات ما نشان می دهد که نرخ ابتلای به اوتیسم در پسران چهار برابر دختران است اما اینکه چرا چنین تفاوتی وجود دارد هنوز برای ما ناشناخته است. تاکنون به این نتیجه رسیده ایم که محدود بودن روند شکل گیری این عارضه در دختران به واسطه عوامل ژنتیکی، هورمونی، محیطی و یا مکانیسم های بیولوژیکی است.
آیا می توان گفت این تفاوت فاحش بیشتر به واسطه تفاوتهای ژنتیکی است؟
اگر بخواهیم با بیانی ساده به این موضوع بپردازیم باید بگوییم که جهش ژنتیکی مرتبط با اوتیسم در دختران و پسران روی می دهد اما به احتمال زیاد در دختران نمی تواند عامل بروز رفتارهای اوتیسمی باشد.
تا چه میزان برای فاکتورهای محیطی سهم قایل هستید؟
اگر فرض کنیم که اوتیسم به واسطه ترکیبی از عوامل ژنتیکی و فاکتورهای زیست محیطی شکل می گیرد، پس باید اینگونه فرض کرد که چیزی در دختران وجود دارد که اثر چنین ترکیبی را خنثی می کند، مثلا مواد شیمیایی که تولید شده از هورمونهای مخصوص زنان است.
و درباره سایر مکانیسم های مشابه و تأثیرگذار چه نظری دارید؟
باید به این نکته تأکید کنم که به باور ما ابتلای به اوتیسم به واسطه تأثیرگذاری مجزای فاکتورهای ژنتیکی، محیطی یا رشدی صورت نمی گیرد و در واقع ترکیب این عوامل است که فرد را دچار این عارضه می کند.
چطور به نقش این فاکتورها در توسعه یافتن اوتیسم پی می برید؟
پروژه خواهران اوتیسم همان چیزی است که در آن به دنبال کشف این فاکتورها و بررسی دقیق تأثیرگذاری شان هستیم. مشکل اینجاست که هیچ گاه منابع اطلاعاتی و آماری بزرگی در اختیار نداشته ایم. ما در این پروژه پسران اوتیسمی را جستجو می کنیم که خواهرانشان مبتلا به این بیماری نیستند. در کل به دنبال فاکتوری هستیم که با استفاده از آن بتوان به درک بهتری از این بیماری دست یافت.