جنبش کتابخانه ی خانگی زیمبابوه در سال ۱۹۷۹ در حراره از سوی دو زن که پایه گذار خدمات کتابخانه ی کودکان بودند، آغاز شد. این دو زن کتابخانه های کوچکی در خانه های خود تشکیل داده اند و مادر یا عضو دیگری از خانواده در جایگاه قصه گو و کتابدار انجام وظیفه می کند.
یکی از این زنان الن وان گانا که مادر پنج فرزند است، تصمیم گرفت داستان هایی را که خود به زبان های محلی شونا و ندمیل نوشته بود، برای بچه ها بخواند و نتیجه را بررسی کند. ازاین رو گروهی از کودکان محله را به خانه اش دعوت کرد و آن ها از شنیدن داستان هایش لذت بردند. کم کم، گروه بزرگتر شد زیرا هربار کودکان، دوستان خود را به همراه می آوردند. آن ها هر یکشنبه بعداز ظهر برای امانت گرفتن کتاب و شنیدن قصه ها گرد هم می آمدند. بدین ترتیب جنبش کتابخانه ی خانگی پا گرفت و به زودی سه کتابخانه ی دیگر هم شروع به کار کردند. سرانجام مسئولان رسانه های جمعی از پایه گذاران طرح کتابخانه ها دعوت کردند تا درباره ی طرح خود برای مردم توضیح دهند.
به دنبال معرفی این طرح که نام "کاشتن دانه‌ی آموزش در کودکی" بر آن نهاده بودند، درخواست هایی از طرف مردم دیگر مناطق کشور دریافت شد که علاقه مند به اجرای این بودند. اجرای این طرح تجربه ای پربار برای مدیران این پروژه بوده است، زیرا کودکانی که عضو کتابخانه های خانگی بودند دربزرگسالی انسان هایی علاقه مند به کتاب و کتابخوانی شده اند و بزرگسالان کم سوادی هم که در طرح کتابخانه ی خانگی شرکت کرده اند به کتاب های کودکان علاقه مندند زیرا می توانند آن هارا بخوانند.
"جنبش کتابخانه ی خانگی" ازسوی مقامات زیمبابوه به عنوان یک سازمان رفاهی و غیر انتفاعی با نام "انجمن کوریا راموبویدزیدزو" شناخته شده است.
طرح کتابخانه ی خانگی با توجه به وضعیت کشورهای آفریقایی برنامه ریزی شده است است: نبود کتاب به ویژه به زبان های بومی، نبود کتابخانه ی کودکان و آموزش کتابداری برای کتابخانه کودکان، برای کشورهایی که با مشکلاتی مانند فقر، مهاجرت از مناطق روستایی، از دست دادن همبستگی خانوادگی و نبود احترام برای فرهنگ خود روبه رو هستند. طرحی مانند کتابخانه ی خانگی که کم هزینه و انعطاف پذیر است، می تواند راهی به سوی حفظ و گسترش سنت و فرهنگ آفریقایی باشد. این طرح در سال ۱۹۹۰برنده ی جایزه ی آساهی شد و آوازه جهانی یافت. ولی متاسفانه در حال حاضر فعالیت آن متوقف شده است.