آزمون هوش عملی
هر چند به یقین می توان گفت همه آزمون های هوش، "عمل" شخص را اندازهگیری می کنند ولی معمولا اصطلاح عمل را برای آزمون هایی به کار می بریم که به حداقل فهم و استفاده از زبان احتیاج داشته باشند. این نوع آزمون ها بر خلاف آزمون های استنفورد بینه، غیر کلامی هستند.
به طور کلی می توان گفت آمون های مخصوص کودکان، عملی هستند. آزمون های استنفورد-بینه نیز برای سنین پائین تر، جنبه عملی دارد. ضمنا نیمی از سوالات مربوط به آزمون های "وکسلر" نیز غیرکلامی هستند. آزمون های عملی دیگری نیز وجود دارند که برای آنها هنجارها یا نرم های سنی به دست آمده است.
آزمون های عملی را می توان بدون توجه یا تکیه بر فرصت های فرهنگی، و تعلیم و تربیت، طوری ساخت که افراد بتوانند فرایندهای روانی اساسی مثل استدلال و درک روابط را اندازه گیری کنند. با کمک این آزمون ها می توان هوش کودکانی را که هنوز حرف زدن را یاد نگرفته اند یا افراد بی سواد و کم هوش یا کسانی که زبان خارجی صحبت می کنند اندازه گیری کرد. ضمنا در مواردی که نمی توان از آزمون های استنفورد -بینه استفاده کرد آزمون های عملی قابل استفاده هستند.
آزمونهای عملی چنان استاندارد شده اند که می توان نتایج آنا را بر حسب سن عقلی، بهره هوش، نمره استاندارد یا پرسنتایل نشان داد. مثلا در آزمون گودیناف (نقاشی آدم) به آزمودنی به نسبت قسمت های مهمی از بدن انسان که توسط وی رسم شده است، نمره داده می شود. مثلا چشم و دست و پا و انگشتان که بعضا به 51 مورد می رسد. هنجارها یا نرم های سنی این آزمون برای 4000 کودک سه تا سیزده ساله تهیه شده است. در این صورت اگر نمره کودکی در این آزمون برابر متوسط نمره کودکان ده ساله باشد سن عقلی او 10 سال است و بهره هوش او نیز 100 خواهد بود. حال اگر سن او از ده کمتر یا بیشتر باشد به همین نسبت بهره هوش او نیز از 100 بیشتر یا کمتر خواهد بود.
همبستگی موجود بین نمره های آزمون عملی و نمره های آزمون کلامی (مثل آزمون استنفورد -بینه) آنچنان زیاد نیست و به طور کلی روان شناسان ترجیح می دهند که تا حد امکان از آزمون های کلامی استفاده کنند و آزمون های عملی را فقط در مواقعی به کار برند که به دلائل مختلف نتوانند از آمون های کلامی استفاده کنند.