پیش از دهه 60 میلادی، دانشمندان بر این باور بودند کودکانی که به بیش از یک زبان صحبت می کنند دچار اغتشاش ذهنی می شوند زیرا مغز آنان باید مدت زمان بیشتری را نسبت به کودکان تک زبانه صرف پیدا کردن کلمه مناسب نماید. اما با وجود پیشرفت های زیادی که در زمینه تصویربردازی از مغز صورت گرفته است، امروزه می دانیم که چندزبانه بودن نه تنها یک ضعف به شمار نمی رود بلکه حتی سبب رشد سیناپس های عصبی و کامل تر شدن مغز می شود.
در مغز افرادی که به بیش از یک زبان صحبت می کنند، ناحیه خاکستری ضخیم تر و بزرگتری تشکیل می شود که از نورون ها و سیناپس های بیشتری تشکیل شده است. به عبارت دیگر مغز انسان های دوزبانه تکامل یافته تر و پیچیده تر از مغز انسان هایی است که تنها به یک زبان صحبت می کنند.
دانشمندان همچنین تفاوت هایی را بین افرادی که در کودکی آموختن زبان های دیگر را می آموزند با مغز افرادی که در بزرگسالی شروع به آموختن زبان دوم می کنند، کشف کرده اند. در تصویربرداری از مغز کودکان دو یا چند زبانه، هر دو نمیکره مغز معمولا درگیر آموختن زبان هستند به این ترتیب کودکان درک عمیق تری نسبت به عواطف پشت کلمات و جملات زبان دوم کسب می کنند. این در حالی است که تصویر برداری مغز افرادی که در بزرگسالی زبان دوم را می آموزند نشان می دهد که این افراد گرایش بیشتری برای برخورد با زبان دوم از زاویه عقلانی دارند به عبارت دیگر نیمکره چپ مغز افراد بزرگسال، بیشتر درگیر آموختن زبان است تا نیمکره راست. این مطلب به خوبی نشان می دهد که چرا آموختن زبان در سنین کودکی، بهتر و ماندگارتر از آموختن آن در بزرگسالی است.
در کلاس های درس معمولا تعدادی از کودکان هستند که با بیش از یک زبان صحبت می کنند آموزشگران باید دقت کنند که آشنایی به بیش از یک زبان نوعی مزیت به شمار می رود و برای تقویت عملکرد بهینه مغز، این توانایی باید در دانش آموزان تقویت شود و فرصت هایی برای استفاده از زبان دوم در فعالیت های درسی از همان سالهای اول مدرسه فراهم شود.