مادرم کسی بود که زندگی مرا ساخت. او برای من بهترین، درست کارترین و معتمدترین آدم روی زمین بود و تنها به خاطر وجود او بود که احساس می کردم چیزی مرا به ادامه زندگی تشویق می کند. من هیچ گاه از او ناامید نشدم چون همیشه یک حامی تمام و کمال بود و در هیچ شرایطی امید مرا به ناامیدی تبدیل نکرد.» اینها جملات ادیسون هستند که همیشه و در هر شرایطی او آنها را بارها و بارها تکرار می کرد اما فکر می کنید چرا مادر ادیسون تا این حد روی سرنوشت، احساسات و افکار او تاثیر داشت؟ ...
توماس هفت ساله بود که مدت ۱۲ هفته به مدرسه رفت و در یک اتاق کوچک که ۳۸ دانش آموز از سنین مختلف در آن بودند، درس خواند. معلم او که بسیار بی صبر، بداخلاق و بدون مهارت بود و با ۳۸ دانش آموز قد و نیم قد هم باید سر و کله می زد چندان از ادیسون خوشش نمی آمد چون از سوالات پیاپی او خسته شده بود و پاسخی برای آنها نداشت و ضمنا به نظر او ادیسون رفتاری خودمحور داشت که هیچ کس نمی توانست حریف آن شود. معلم همیشه او را با لقب «کله پوک بی خاصیت» صدا می کرد در حالی که ذهن ادیسون سرشار از سوالات و نادانسته ها بود و همه می دانستند که او بسیار بزرگ تر از سن و سالش فکر می کند اما معلم او معتقد بود توماس پیش از حد فعالیت می کند که حتی بعدها بسیاری از متخصصان معتقد بودند او دچار بیش فعالی و کاهش تمرکز است.
این رفتارها و واکنش ها که در مدرسه نسبت به او ارایه می شد توماس را ناراحت کرده بود ولی مادرش اقدامی انجام داد که شاید در آن زمان بی معنا و بیهوده بود اما در اصل بسیار موثر و سرنوشت ساز شد. مادر که بسیار به توماس علاقه داشت و به گفته ادیسون زندگی او را ساخت شرایط را کاملا درک کرد و از اوضاع و احوال فرزندش و جو مدرسه به این نتیجه رسید که بهتر است فورا پسرش مدرسه را ترک کند و در عوض خودش در منزل مسوولیت تدریس او را به عهده گرفت چون حس می کرد محیط مدرسه نه تنها تاثیری مثبت روی او ندارد بلکه ممکن است راه را برای او ببندد.
مادر خیلی زود متوجه شده بود که به علت هوش سرشار پسرش این دیگران هستند که او را درک نمی کنند. به این ترتیب کتاب های مختلف از جمله انجیل را به او یاد داد. عمده منابع آموزشی او در منزل از کتب موثق آن زمان بود. متاسفانه ماجرا به همین خوبی و خوشی ادامه پیدا نکرد چون توماس در همان سنین کودکی مشکل شنوایی پیدا کرد که دلیل آن مخملک و عفونت مکرر گوش بود اما مادر این موضوع را هم برای توماس به یک مشکل پیش پا افتاده تبدیل کرد و نگذاشت ناامیدی و یأس راه او را مسدود کند. ادیسون با همان ذهن پویا و جدی علاقه شدیدی به تاریخ و ادبیات انگلیسی پیدا کرد و دایم اشعار مختلف شعرای انگلیسی زبان را زمزمه می کرد.
در سن ۱۱ سالگی، پدر و مادر او سعی کردند اشتهای وافر او را به دانستن از طریق آشنایی به کتابخانه محلی برطرف کنند چون او سرشار از سوالات مختلف بود و علاقه وافری به دانستن داشت. این تمایل آن قدر زیاد بود که توماس هر کتابی که در قفسه بود می خواند اما باز هم مادرش با درایت به موقع او را راهنمایی کرد تا در آنچه می خواند دقت نظر داشته و انتخاب کند و باز هم مادر بود که در جریان تمام کتب خوانده شده و یا موجود در کتابخانه قرار داشت.
به این ترتیب او در سن ۱۲ سالگی مطالعه حدود ۵ سری چند جلدی از کتب معتبر تاریخی، آناتومی، علوم و شیمی را تمام کرد. متاسفانه از این سن به بعد او با مشکلاتی روبه رو شد. مثلا علاقه شدیدی به فیزیک و قوانین نیوتن پیدا کرد اما مادر نتوانست با همان اندوخته های اندک از علم فیزیک ذهنش را پرورش داده و قدرت تفکر و آزمایش را در او ایجاد کند. متاسفانه چون تحصیلات رسمی نداشت، نتوانست در مراحل پیشرفته تر علوم و مهندسی ادامه تحصیل بدهد اما باز هم مادر به کمکش شتافت و نگذاشت درمانده و ناامید شود.
به این ترتیب با تشویق های مکرر مادر او به این فکر افتاد که خودش آزمایش ها را انجام دهد. نکته قابل توجهی که در شخصیت توماس دیده می شد و تا آخر عمرش برای همه جالب بود صبر و حوصله بیش از حد او در حل مسایل و مشکلات بود که به گفته او از مادرش یاد گرفته بود. در همان ۱۲ سالگی رفتاری بزرگ منشانه داشت و از والدینش خواست که اجازه کار به او بدهند و باز هم والدین و به خصوص مادر با درایت کافی به او اجازه کار دادند چون حس می کردند با این اقدام به توماس کمک می کنند که هر چه زودتر بتواند آزمایشگاهی را که همیشه دوست داشت راه بیندازد.
در سن ۱۶ سالگی در حالی که ۸۰ درصد شنوایی گوش راستش از بین رفته بود باز هم با تشویق های مادر توانست اولین اختراع خود را که «تکرارکننده خودکار» بود مطرح کند. این دستگاه سیگنال های تلگراف را منتقل می کرد و اجازه می داد هر کس سیگنال های موردنظر را با سرعت و سلیقه خود به صورت کد مورد نظر تبدیل و ترجمه کند و بعد از آن اختراعات گوناگون انجام داد که درنهایت به اختراع الکتریسیته رسید.
ادیسون می گوید: «در مراحل مختلف آزمایشات و اختراعات بارها و بارها شکست می خوردم و حتی خرابی به بار می آمد اما می دانستم که تنها یک مکان مرا دوباره آرام کرده و به ادامه کار تشویق می کند و آن هم نزد مادرم بود. هیچ گاه مرا سرزنش و یا مسخره نکرد. ناامیدم نکرد و فقط حمایت و پشتیبانی از او می دیدم. صبر من که زبانزد همه همکاران بود از مادر به من رسیده بود. او با درایت و راهکارهای عاقلانه و درست، زندگی مرا ساخت و من هم تا جایی که می توانستم دنیا را ساختم.»