به طور کلی 3 نوع بازی داریم :
بازی فردی
بازی موازی
بازی اجتماعی
کودک تا قبل از 2 سالگی تنها به بازی فردی می پردازد، بدین معنی که گودک به تنهایی بازی می کند. ساعتها با یکی از اعضای بدنش (مثلا پای خودش) و یا یک ماشین اسباب بازی مشغول می شود. و به همسالان و یا بزرگسالان برای بازی نیازی نمی بیند. به علاوه بازی های کودک در این سن، عمدتا به صورت اکتشافی می باشد. بدین معنی که کودک نسبت به بدن خود و محیط اطرافش بسیار کنجکاو است و کشف نقاط مختلف خانه و سرگرم شدن با وسایل مختلف که در گوشه کنار خانه وجود دارند برای او یک بازی محسوب می شود. نکته ی مهم این است که کودک را بخاطر اکتشافاتش سرزنش نکنیم تا حس کنجکاوی وی سرکوب نشود.
از سن 2 سالگی تا 3 سالگی کودک به بازی موازی و نمادی می پردازد. بازی موازی بدین گونه است که دو کودک در فاصله ی 50 سانتی متری یا کمتر و بیشتر هر دو به یک بازی (مثلا ماشین بازی) مشغول هستند. گاهی به یکدیگر نگاه می کنند و اسباب بازی های خود را با هم تعویض می کنند ولی هیچ تعامل دیگری با هم ندارند، به اصطلاح در کنار هم بازی می کنند ولی با هم بازی نمی کنند. بازی دیگر در این سن بازی نمادی ساده است. بدین مفهوم که کودک یک خیار را جلوی گوش خود می گیرد و شروع به حرف زدن می کند گویی آن شی یک تلفن است و گاهی همان خیار را دم گوش شما می گیرد و با ایما و اشاره به شما می فهماند که با آن صحبت کنید. این بازی های نمادی آغاز شکل گیری قوه تخیل و خلاقیت می باشند.
در نهایت بازی احتماعی را داریم که کودک در 3 سالگی قادر به انجام آن می شود. در این بازی ها کودک با هم سن و سالان خود همبازی می شود. در حین بازی دائما با آن ها در تعامل است. و تنها در این سن کودک قادر به انجام بازی های مشارکتی و دسته جمعی خواهد بود. و در حین بازی با مفاهیمی همچون رعایت نوبت و یرد و باخت آشنا خواهد شد. به همین دلیل است که در این سن وجود همبازی برای کودک اهمیت پیدا می کند، خواه این همبازی خواهر و برادر، پسرخاله و دختر عمو، همسایه، دوست مهدکودک و یا کودکان حاضر در زمین بازی پارک باشد، کودک نیازمند آن هاست. پس باید از این سن شرایطی برای او فراهم کرد تا بتواند با همسالانش ارتباط برقرار کند.