شکل گیری آزمون هوشی بینه- سیمون
بینه و هانری در سال 1896 طی مقاله ای از برنامه های آموزش و پرورش فرانسه انتقاد کردند. به نظر آنها ادغام کودکان کم توان ذهنی در کلاس دانش آموزان معمولی و باهوش و تدریس در سطح گروه متوسط و عدم درک مطالب درسی از طرف کودکان کم توان ذهنی باعث تجربه شکست های پی در پی از طرف این کودکان و شدیدتر شدن وضع روانی آنان می شد، متعاقب این مقاله اعتراضات والدین این کودکان شروع شد و آموزش و پرورش تصمیم گرفت کلاس های ویژه ای برای این کودکان دایر کند. ولی جهت جداسازی کودکان وسیله قابل اعتمادی در دسترس نبود لذا از معلمان مدارس خواستند که دانش آموزان ضعیف را شناسایی کنند و این جداسازی از روی نمرات کلاسی صورت گرفت. متاسفانه پس از چند سال تجربه نتیجه مثبتی از این کار حاصل نشد حتی شاگردانی که به علت شیطنت و اذیت کودکان دیگر از کلاس اخراج شده و از یادگیری مطالب درسی محروم شده بودند در امتحان نمره کمتری گرفته و جزو دانش آموزان ضعیف در کلاس های ویژه کودکان کم توان ذهنی قرار داده شده بودند. پس از شرکت در کلاس جدید در اثر توجه معلمان و کاهش تعداد دانش آموزان کلاس درخشش قابل توجهی از خود نشان دادند و حتی از گروه متوسط نیز پیشی گرفتند و بدین وسیله خط بطلان به شیوه انتخاب آموزش و پرورش کشیدند.
در نتیجه در سال 1904 وزیر آموزش و پرورش وقت فرانسه از بینه خواست وسیله قابل اعتماد و اطمینانی برای شناخت کودکان کم توان ذهنی تهیه کند. بینه با همکاری دکتر سیمون که پزشک بود و 18 نفر از کارشناسان آموزش و پرورش به مدت یک سال وقت خود را صرف تهیه آزمونی جهت سنجش رشد ذهنی کرد و نتیجه زحمات آنها در سال 1905 تحت عنوان " روش های نو برای شناختن اندازه هوش اطفال غیر عادی" به جهانیان عرضه شد.
اولین کسی که از آزمون بینه انتقاد کرد خود بینه بود لذا به تجدید نظر در ازمون خود پرداخت و در سال 1908 آزمون جدیدی را که به رشد جسمی و روانی نیز توجه داشت و سن کودک را پایه قرار داده بود ارائه کرد و سومین تجدید نظر را در سال 1911 انجام داد و در همان سال نیز فوت کرد.
آزمون استفورد-بینه
کار بینه در فرانسه و سایر کشورهای جهان پیگیری شد و تا کنون بیش از 18 بار تجدید نظر شده است و مشهورترین آن اقتباسی است که توسط ترمن در دانشگاه استنفورد آمریکا در سال 1961 انجام گرفته و به نام استنفورد- بینه معروف است این آزمون در سال 1937 مجددا توسط ترمن و مریل تجدید نظر شد و به صورت دو فرم موازی"ال" و ا"ام" ارائه گردید و فرم تجدید نظر شده سوم در سال 1960 و چهارم در سال 1972 منتشر شد.
در کشور فرانسه آزمون بینه در سال 1949 توسط زازو هنجار یابی شد و در سال 1966 مجدددا با همکاری خانم وربا و ِژیکی تجدید نظر شد که فرم اخیر در ایران مورد ترجمه و استفاده قرار گرفته است. از دیگر ران شناسانی که در گسترش آزمون های روانی کوشیدند می توان ثرندایک، ویپل، آیزنگ، یل، اوتیس، فریمن، وکسلر و دیگران را نام برد.