معمولا درک ما از محیط اطرافمان به میزان زیادی به تجربیات و آموخته های قبلی ما وابسته است. بر همین اساس مثلا راننده های حرفه ای و با تجربه نیازی ندارند در مورد علائم راهنمایی که در مسیر رانندگی می بینند، زیاد فکر کنند و یا قادرند عکس العمل های معقول و درستی را هنگام رو به رو شدن با وضعیت های خاص نشان دهند. این افراد می توانند به خوبی اطلاعات مهم و حیاتی را از انبوهی اطلاعات جزئی و غیر مهم تمیز دهند و تمرکز خود را بر روی نشانه های اصلی و حساس قرار دهند بدون اینکه نیازی به آنالیز اطلاعات جزئی دیگر در آن واحد داشته باشند به عبارت دیگر می توانند به سرعت بین آنچه اهمیت دارد و آنچه اهمیت ندارد تمیز قائل شوند.
دکتر سونیا هافر و تیم تحقیقاتی او تحقیقی را در این مورد انجام داده اند که متوجه شوند مغز انسان چگونه می تواند تحت بمباران اطلاعات گوناگون، بین آنچه مهم است و آنچه مهم نیست تمایز قائل شود؟
مغز می آموزد تصاویر را از هم تمیز دهد.
پروفسور هافر برای مطالعه این پدیده، بخش بینایی قشر مخ موش ها را مورد آزمایش قرار داد. این قسمت از مغز مسئول پردازش و ادراک محرک های دیداری است. موش ها در محیط واقعیت مجازی مشغول دویدن می شدند در حالیکه همزمان تصاویر مختلفی در مسیرشان به چشم می خورد در حالی که هر از چندی برخی از این تصاویر با یک پاداش همراه می شدند. در عرض یک هفته موش ها قادر شدند بین تصاویر مهم (همراه با پاداش) و تصاویر غیر مهم تمایز قائل شوند. این یادگیری در بخش دیداری قشر مخ به صورت روابط عصبی ترجمه می شد و پاسخ های آن در طول دوره یادگیری موش ثبت می شد. نتایج بررسی ها نشان داد که مغز موش در آغاز دوره، پاسخ اختصاصی و ویژ ه ای به محرک های مفید نشان نمی داد اما به تدریج در طول دوره یادگیری، قشر مخ پاسخ های اختصاصی به محرک های مهم (تصاویر همراه با پاداش) بروز می داد.
یادگیری پردازش محرک را افزایش می دهد.
عادل خان یکی از نویسندگان این گزارش علمی، در این باره می گوید: "روز به روز پاسخ عصبی به تصاویر به طور قابل ملاحظه ای متمایزتر و قابل اعتمادتر می شد." به عقیده دکتر خان، یادگیری در طول زمان و تمرین، سبب می شود که مغز پردازش اطلاعات خاص و مهم را سریع تر از حالت عادی انجام دهد شاید به همین دلیل در طول زمان مغز می آموزد که به برخی محرک های دیداری مهم (مثلا علائم رانندگی مهم) سریع تر و موثرتر از سایر نشانه های دیداری واکنش نشان دهد و این علائم را سریع تر در مغز مورد پردازش قرار دهد. شاید به همین دلیل مغز با سرعت کمتری قادر است محرک های دیداری آنی و ناگهانی را که به طور غیر مترقبه ظاهر می شوند پردازش کند و عکس العمل درست را نشان دهد.
محققین همچنین دریافتند مجموعه ای از عوامل زمینه ای درونی یا بیرونی نیز بر نحوه و سرعت پردازش اطلاعات دیداری در مغز اثر می گذارند برای مثال سرعت پردازش و واکنش موش ها نسبت به محرک های دیداری مهم، زمانی که همزمان مشغول انجام فعالیت دیگری بودند، کاهش می یافت.
نشانه های درونی نیز بر ادارک دیداری اثر می گذارند.
قبلا تصور می شد ناحیه دیداری در قشر مخ به صورت اختصاصی و مستقل به پردازش اطلاعات بصری می پردازد اما نتایج این آزمایش نشان داد که ناحیه تفسیر دیداری مغز نیز می تواند تحت تاثیر سایر محرک ها و پاسخ ها از سایر نواحی مغز قرار گیرد. به این ترتیب می توان گفت آموخته های پیشین ما، تجارب، انتظارات و زمینه ای که محرک دیداری در آن ظاهر می شود همه می توانند بر ادراک دیداری ما از محیط اطراف اثر بگذارند.