ترن های هوایی به جهت هیجان خاصی که برای علاقه مندانشان در سراسر جهان به ارمغان می آورند به هیجان انگیزترین عضو پارک های تفریحی دنیا تبدیل شده اند. طی ۲ دهه گذشته پیشرفت های زیادی در فناوری و طراحی این نوع ترن ها صورت گرفته است به طوری که اکنون می توان گفت ترن های هوایی یک وسیله تفریحی امن، سودآور و پرطرفدار هستند. با این حال این تنها یک روی سکه است.
سرعت قابل توجه این وسیله تفریحی موجب شده تا طراحان و اداره کنندگان آن خود را با مسوولیت سنگینی درخصوص حفظ سلامت افراد سوار بر آن روبه رو ببینند. تصور کنید سوار بر ترن هوایی استورم رانر واقع در پارک تفریحی هرشی پارک در پنسیلوانیای آمریکا هستید. این ترن هوایی تنها در ۲ ثانیه به سرعت خیره کننده ۱۱۶ کیلومتر بر ساعت می رسد. کنار آن ترن هوایی گریت بر نیز از جمله ترسناک ترین ترن های هوایی در جهان به شمار می آید و از حیث پیچیدگی مسیر از شهرت خاصی برخوردار است. این دو ترن هوایی فقط ابزاری برای سرگرمی نیستند، بلکه دانشگاهی ویژه برای یاد گرفتن مهندسی هستند که دنیایی از ریاضیات، فیزیک و علم مواد در آنها به کار گرفته شده است.
کنت باچمن، مدیر بخش طراحی و مهندسی شرکت سرگرمی های هرشی و متخصص در زمینه طراحی سیستم ها و وسایل بازی در پارک های تفریحی می گوید: ما ترن ۱۲ تنی را در کمتر از ۲ ثانیه تا ارتفاع ۴۵ متری بالا می بریم. پس باید قبول کرد که سیستم هیدرولیکی به کار گرفته شده در این مجموعه در نوع خود حیرت انگیز است. به عقیده باچمن بزرگ ترین تغییری که در فرآیند حیات ترن های هوایی روی داده به تحولاتی بازمی گردد که در نوع ساخت و ساز آنها صورت گرفته است.
فاکتور مهم دیگر در این زمینه به مقوله مدلسازی مربوط می شود. باچمن به عنوان یک متخصص کهنه کار در این زمینه می گوید: به لطف پیشرفت هایی که در فناوری رایانه ها صورت گرفته می توانیم ترن های هوایی به مراتب سریع تر طراحی کنیم. البته این کار با سختی های زیادی نیز همراه است. به عنوان مثال برای طراحی و ساخت یک نمونه از ترن هوایی حدود ۱۲ ماه زمان صرف کردیم و جالب این که ۱۲ یا ۱۳ بار مدل اولیه را تغییر دادیم. در این رهگذر از فرمول های مختلف ریاضی استفاده کردیم تا در نهایت به واقعیت آنچه می خواستیم دست پیدا کردیم. باچمن هدف اصلی در فرآیند بهبود طراحی ترن های هوایی را رسیدن به زمانی می داند که در آن هر فردی که از ترن هوایی پیاده می شود از لحظاتی که در این وسیله هیجان انگیز داشته است، بخوبی و لذت یاد کند. شرایط مطلوب، زمانی به دست می آید که افراد پس از پیاده شدن باز هم علاقه مند به تکرار این تجربه هیجان انگیز باشند.
ترن هوایی بعدی که باچمن طراحی می کند از نوع کابلی و با وزنی حدود ۱۶ تن خواهد بود که به لطف برخورداری از موتور قدرتمند ۱۵۰۰ اسب بخاری تا ارتفاع ۶۰ متری بالا خواهد رفت. این ارابه تندرو Skyrush نام دارد و خیلی زود هم کار خود را آغاز خواهد کرد. شاید ادعای باچمن که ساخت و ساز ترن های هوایی را با آزمایشگاهی بزرگ و مجهز مقایسه کرده است چندان هم جای تعجب نداشته باشد. او می گوید: کارهای علمیکه در یک پارک تفریحی انجام می شود از نظر من دست کمی از ناسا و پیچیدگی های سفر به فضا ندارد و به همین دلیل علاقه ای به ترک آن ندارم. ما مردم را به این طرف و آن طرف می چرخانیم و این در حالی است که خنده و شادمانی در چهره شان موج می زند.