دکتر حسنعلی ویسکرمی، روانشناس، در گفت‌وگو با ایسنا
کم‌رویی یک پدیده پیچیده ذهنی، روانی و اجتماعی است که به دلایل بی‌شمار در طول دوران رشد به تدریج پدیدار گشته و با دارو برطرف نمی‌شود. کم‌رویی رفتاری اکتسابی و آموخته شده است و برای درمان و برطرف کردن آن باید یادگیری‌زدایی صورت گیرد و رفتار تازه و مطلوب اجتماعی در فرد فراگیر شود.
اگر در مورد رفتار غیراجتماعی دانش‌آموزانی که دچار کم‌رویی هستند، چاره‌ای اندیشیده نشود آنها دچار استرس‌های شدید شده و احتمالاً خطرناک‌ترین وضع را برای ابتلا به بیماری‌های شدید روانی مانند اسکیزوفرنی و یا افسردگی خواهند داشت. در بسیاری از مواقع، کم‌رویی اصلی‌ترین مانع شکوفایی قابلیت‌ها، خلاقیت‌ها و ایفای مسئولیت‌هاست.
دانش‌آموزان کم‌رو نه تنها تصویرسازی منفی از خود در ذهن دارند بلکه به قضاوت‌های غیرطبیعی می‌پردازند و احساس می‌کنند دیگران آنها را قبول ندارند.